Σύντομες ιστορίες καθημερινής Ελληνο-Ιαπωνικής τρέλας!

Αγαπητοί μας αναγνώστες!

Αργήσαμε αλλά επιστρέψαμε και είπαμε ότι είναι καιρός να «αναμίξουμε» λίγο τα πράγματα! Τόσο καιρό μιλάμε για αμιγώς Ιαπωνικά-ενίοτε και αμιγώς Ελληνικά. Ας μιλήσουμε λίγο και για τα «ελληνοϊαπωνικά»!

Ιδού ένα πρώτο δείγμα:

* Καθ’όλη την παιδική μας ηλικία, ενώ όλοι μας οι φίλοι ήταν  «Ελενίτσα», «Σοφάκι», «Γιωργάκης», «Νικολάκης» κ.ο.κ, εμείς οι «μισοί-μισοί» ήμασταν «Ελένη-τσαν», «Σοφία-τσαν», «Γιώργος-τσαν», «Νίκο-τσαν» κ.ο.κ!

Peko chan (μικρή Peko) & Poko chan (μικρός Poko)!
 Μασκώτ συσκευασιών γλυκισμάτων!

·       *  Τα απελπιστικά κρύα πρωινά του χειμώνα που η μητέρα μας προσπαθούσε με χίλια ζόρια να μας σηκώσει από το κρεβάτι να μας ετοιμάσει για το σχολείο, μέσα στην άρνησή μας να ανοίξουμε τα μάτια και να αποδεχτούμε το γεγονός ότι θα πάμε και σήμερα σχολείο, ακούγαμε πάντα ένα «μπανζάιιιιι»! και με έναν μαγικό τρόπο είχαν βγει οι πυτζάμες μας και φορούσαμε ρούχα

·        *  Το πρωινό μας φαγητό ήταν κάποιες φορές κορν-φλέικς.. Κάποιες.. Γιατί άλλες μπορούσε άνετα να είναι βραστό ρύζι με σούπα μίσο!

·        *  Η πρώτη μας σχολική τσάντα δεν ήταν η μοδάτη τσάντα που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή στο Μινιόν (τι σας λέμε τώρα!! Οι περισσότεροι από εσάς δεν το προλάβατε καν το Μινιόν!). Ήταν μια κόκκινη (για τα κορίτσια-μαύρη για τα αγόρια) δερμάτινη, τετράγωνη τσάντα, η παραδοσιακή ιαπωνική σχολική τσάντα (που ονομάζεται randoseru) με την οποία ξεκίνησαν και τελείωσαν οι γονείς μας το σχολείο και εξακολουθούν να κουβαλάνε και οι σύγχρονοι Ιάπωνες μαθητές, δώρο της Ιαπωνίδας γιαγιάς.

Μαθητές με την τσάντα randoseru

·       *   Όταν πηγαίναμε να γραφτούμε στο φροντιστήριο Αγγλικών μας έδιναν συγχαρητήρια για τα πολύ καλά Ελληνικά που μιλάμε!

·        *  Το «θα σε στείλω στη γιαγιά σου» τα καλοκαίρια, δεν προμήνυε πάντα μια τρίωρη διαδρομή με το αυτοκίνητο ή το ΚΤΕΛ…

 ·     * Οι μαμάδες μας δεν συναντιόντουσαν/ούνται για καφέ-ήταν/είναι  πάντα (πράσινο) τσάι ή full course ιαπωνικό γεύμα

·         * Τις απόκριες η πρώτη ιδέα που έπεφτε πάντα για ρούχο μεταμφίεσης ήταν το κιμονό

·         * Στην Ιαπωνία μας παίρνουν «μυρωδιά» ότι δεν είμαστε ντόπιες…

·       *   Στην Ελλάδα δεν παίρνουν «χαμπάρι» ότι είμαστε-σχεδόν-γέννημα θρέμμα…

·        *  Σπουδάζοντας στο εξωτερικό, όσοι από εμάς αποπειράθηκαν να ενταχθούν στο Hellenic society του πανεπιστημίου τους, βίωσαν την κινηματογραφική κωμωδία «τι θέλει το κινεζάκι στο Hellenic society;»-«Το Κινεζάκι μιλάει Ελληνικά»…

·        *  Όταν το ραδιόφωνο παίζει  «Domo arigato Mr. Roboto», μας κοιτούν…πάντα! Οι δικοί μας άνθρωποι… με περιπαιχτικό μειδίαμα! 

Χιουμοράκι...

  ·         * Ω, ναι, έχουμε κάνει μπάνιο σε δημόσια λουτρά (τα λεγόμενα sentoo). Και αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι είμαστε βρωμιάρες ούτε ότι δεν έχουμε σύστημα αποχέτευσης εντός του σπιτιού μας!

Δημόσια λουτρά

  ·       *  Σε ποσοστό 70%, στην επαγγελματική αλληλογραφία, μας απευθύνονται «Αγαπητέ κύριε» ενώ είμαστε (δεν χωρά αμφιβολία!) κυρίες! Φαίνεται το μικρό όνομα μπλοκάρει κάθε εγκεφαλικό κύτταρο και ο αποστολέας δεν δίνει την παραμικρή σημασία στην κατάληξη του επωνύμου

·        * Η πιο συχνή ερώτηση που μας έχουν κάνει νομίζω είναι «Η μητέρα σου καταλαβαίνει Ελληνικά;»! Αν δεν καταλάβαινε, πραγματικά θα ήταν αξιολύπητη, να ζει τόσες δεκαετίες μέσα σε μια διαρκή, ακαταλαβίστικη βουή!

·       *  Μετά από πολλά χρόνια, μπορούμε επιτέλους να κάνουμε μια διόρθωση σε ένα παιδικό παιχνίδι που μας το απηύθυναν πολύ συχνά: «είσαι Κινεζάκι, τρως πολύ ρυζάκι, πόσες κουταλιές;». Η αλήθεια είναι ότι οι Ιάπωνες-κι εμείς κατ’επέκταση- μετράμε το ρύζι σε κούπες! Ανάλογα με το πόσες κούπες ρύζι βάζουμε μέσα στη ρυζομηχανή, υπάρχει εσωτερική διαγράμμιση που δείχνει μέχρι πού πρέπει να φτάνει το νερό για να μαγειρευτεί σωστά. Και η απάντηση είναι «1.5 κούπα την έχω»!

Να πώς μετράμε και φτιάχνουμε το ρύζι μας!

 

·        *  Μια κρίση πανικού την περάσαμε όταν κάποια στιγμή (δεν θυμάμαι ποια δεκαετία αλλά νομίζω 90’ς) ο ΑΒ Βασιλόπουλος εντελώς αυθαίρετα, χωρίς να μας ρωτήσει, απέσυρε από τα ράφια του μια σημαντική γκάμα Ιαπωνικών προϊόντων και μείναμε να αναρωτιόμαστε αν θα μπορούμε πια να τρώμε Ιαπωνικό φαγητό στο σπίτι εξίσου συχνά ή θα αρχίσουμε να τρώμε σουβλάκι με ρύζι (ελλείψει άλλων συνοδευτικών για το ρύζι μας). Ευτυχώς βρέθηκε η άκρη με τα καταστήματα με Ασιατικά προϊόντα  που άνοιξαν σταδιακά.

·        *  Το πρώτο νανούρισμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι Ιαπωνικό-για προφανείς λόγους (μην σας πω ότι δεν ξέρουμε καν Ελληνικό νανούρισμα…)

                                    http://www.youtube.com/watch?v=ehSLNNqKUxo

·         * Τρώγαμε tofu έτη φωτός πριν το ανακαλύψουν οι φανατικοί της υγιεινής διατροφής και οι vegeterians… Αλήθεια!

Tofu!

 ·        * Εκτός από το γονιδιακό κομμάτι, ίσως έχουμε σχετικά μεγάλη υπομονή γιατί όλα μας τα παιδικά δώρα από τους Ιάπωνες συγγενείς έρχονταν σε συσκευασίες πολλαπλών περιτυλίξεων! Για να φτάσεις στο δώρο αυτό καθ’ αυτό έπρεπε να σκίσεις τουλάχιστον 3-4 φύλλα χαρτί και να ανοίξεις 2-3 κουτάκια…

·       *  Μια πρώτη απογοήτευση για το εκπαιδευτικό μας σύστημα την πήραμε όταν η δασκάλα του δημοτικού αδυνατούσε να διαβάσει σωστά το όνομά μας… Για να καταλάβει και να γράψει το όνομα και το γένος της μητέρας μας δε, ούτε συζήτηση..

·       *  Το πιο δύσκολο πράγμα να μοιραστείς με τους φίλους σου σε μικρή ηλικία ήταν η λαχτάρα σου για κάποια ιαπωνικά γλυκά: ρωτούσαν «τι είναι αυτό» όταν τους έλεγες «θα φάω τάδε σήμερα! Γιαμ γιαμ!» και όταν πήγαινες να τους απαντήσεις ότι είναι ένα γλυκό φτιαγμένο από κόκκινα φασόλια, όλοι αηδίαζαν!

·       *  Ένα πράγμα στο οποίο είμαστε σίγουρα τυχερές είναι η άμεση πρόσβαση σε πολύ καλό και πάρα πολύ φτηνό σούσι: λέγεται «μαμά»!!

Σπιτικό σούσι!

  ·       *  Ένα πράγμα για το οποίο αισθάνονται σίγουρα πολύ τυχεροί οι φίλοι μας είναι ότι έχουν άμεση πρόσβαση σε εμάς που με τη σειρά μας έχουμε άμεση πρόσβαση σε πολύ καλό και πάρα πολύ φτηνό σούσι-βλ. ακριβώς από πάνω!

Όχι και τόσο σπιτικό, αλλά θα μπορούσε!

  ·       *  Το σπίτι είχε και έχει πάντα τα εξής: ψωμί, ελαιόλαδο, ρύζι και σόγια σως.

·      *   Μας έχουν κάνει αρκετές φορές-σε μικρή ηλικία-την εξής κουφή ερώτηση: εσύ πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Όπως κι εμείς ή «σχιστά»;!

·        * Οι- Ιαπωνίδες- φίλες των μανάδων μας έχουν πλάκα! Δεν γελάνε από ευγένεια- ξεκαρδίζονται η μία με τα αστεία της άλλης! (όσο και να το κάνεις, χρειάζεται μια γερή δόση χιούμορ να αποφασίσεις να εγκαταλείψεις την πατρίδα σου και την οικογένειά σου και να μεταναστεύσεις χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά για έναν άντρα!)

·       *  Έχουμε χρησιμοποιήσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας(ίσως και παραπάνω) την φράση «I don’t speaku greeku» για να αποφύγουμε ανεπιθύμητες γνωριμίες!

Αυτά τα λίγα, για αρχή, για να μοιραστούμε και τα λίγα μας «μυστικά» του να είναι κανείς Ελληνοϊάπωνας! Και για να σκάσει και κανένα χαμόγελο στα χείλη τέτοιες μέρες και εποχές που διανύουμε!