photo by C.Houliaras & T.Katsimihas

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Όταν θα πούμε το anpan... anpan-άκι!

Είναι δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, πριγκίπισσες, κοινούς θνητούς και αμετάβλητους βατράχους.. 

κουάξ! κουάξ!


Δεν το ακούσατε πρώτα από εμάς. Ούτε αυτό ούτε και το ό,τι απ' ό,τι φαίνεται σύντομα θα μας  λείψουν πολλά καλούδια της έως τώρα ζωής μας και ίσως φτάσουμε και σε σημεία σοβαρής στέρησης… Στο λεγόμενο σημείο όπου θα πούμε το «ψωμί, ψωμάκι»..



       
Ψωμί................................................................Ψωμάκι!!!
          
 Επειδή δεν είναι απαραίτητο να μας βρει η συμφορά εντός Ελληνικών συνόρων (όσο κρατάνε ανοιχτά τα σύνορά τους οι άλλες χώρες προς τους Έλληνες πολίτες, γιατί το ακούσαμε κι αυτό περί κλεισίματος των συνόρων!)-ειδικά τώρα που κερδίζουν έδαφος και μυστήριες φασιστικές απόψεις- καλό είναι να είμαστε προετοιμασμένοι ώστε να μπορούμε να εκφράσουμε την εξαθλίωσή μας και να προτάξουμε το χέρι για βοήθεια και σε άλλες γλώσσες (πώς λένε «μάθε τέχνη κι ας τηνε»; Αντίστοιχα, μάθε γλώσσα κι ας τηνε!).

Πώς θα πούμε λοιπόν το «ψωμί, ψωμάκι» αν βρεθούμε στην Ιαπωνία;

Anpan, anpan-άκι!

Είναι τόσο απλό!

Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους. Ως γνωστόν, στην Ιαπωνία το ψωμί δεν χαίρει της ίδιας μεταχείρισης με την Ελλάδα. Δεν είναι δηλαδή μόνιμος συνοδός όλων των γευμάτων και σίγουρα δεν το κάνουν «βούτα» στη soy sauce (τουλάχιστον όχι μέχρι να βρεθεί ένας σοβαρός Ελληνάρας στην Ιαπωνία, να τους δώσει τα φώτα του!).
 

Κλασική "επίθεση" για βούτα

Το anpan που αναφέρθηκε νωρίτερα, είναι από τα πιο γνωστά και δημοφιλή «ψωμιά» στην Ιαπωνία-έχοντας δώσει το όνομά του και σε έναν εξίσου δημοφιλή ήρωα κινουμένων σχεδίων: τον anpan man!


Anpan-man!


Σημαντικό χαρακτηριστικό του anpan, είναι ότι στη γεύση είναι… γλυκό! Μια σχετικά ακριβής περιγραφή του θα ήταν: στρογγυλό φραντζολάκι, μαλακό σε υφή, και γέμιση από γλυκιά κόκκινη, άσπρη ή πράσινη πάστα φασολιών.


Κλασικό anpan με γέμιση κόκκινων φασολιών

Υπάρχουν επίσης διάφορες εκδοχές με πρόσθετα υλικά στην γέμιση, όπως π.χ. πάστα σουσαμιού, μικρή πίκλα κ.α. Για τη ζύμη από την οποία φτιάχνονται τα anpan, χρησιμοποιείται η ίδια μαγιά που χρησιμοποιείται για την ζύμωση του σάκε.



Διάφορα είδη anpan


Σύμφωνα με ιστορικά δεδομένα, το πρώτο anpan «ψήθηκε» το 1875 από τον Yasubei Kimura. Ο κύριος Kimura ήταν στο επάγγελμα σαμουράι, αλλά με την διάλυση των σαμουράι ως κοινωνική τάξη (την περίοδο Meiji), ξεκίνησε μια δεύτερη καριέρα ως... φούρναρης! Πεποίθησή του- και τάση της εποχής- ήταν ότι η Ιαπωνική κουλτούρα έπρεπε να δυτικοποιηθεί περαιτέρω. Ο τρόπος του να συμβάλει σε αυτό ήταν να φτιάξει ένα είδος ψωμιού, το οποίο θα ήταν τόσο καλά προσαρμοσμένο στο γούστο του μέσου Ιάπωνα, ώστε αυτός να αρχίσει να τρώει ψωμί (όπως οι δυτικοί).

Μέχρι εκείνη την εποχή, η συνταγή που κυκλοφορούσε για ψωμί παραήταν αλμυρή και ξινή για τους Ιάπωνες (ψωμί διέθεταν κυρίως τα ξενοδοχεία στους ξένους πελάτες τους). O Yasubei άνοιξε τον φούρνο του, ονόματι Buneido στην αρχή, στο Hikage-cho, στο Τόκυο, το 1869. Αυτός ήταν και ο πρώτος φούρνος που ανήκε σε Ιάπωνα, στην Ιαπωνία. Το 1874 μεταφέρθηκε στην περιοχή Ginza του Τόκυο και μετονομάστηκε σε Kimuraya-το Kimuraya υπάρχει ακόμα και σήμερα (http://www.ginzakimuraya.jp/index.html ). Όταν πια κατάφερε να δημιουργήσει τη συνταγή για το anpan-μετά από πολλή αναζήτηση της ιδανικής συνταγής- άρχισε να το πουλάει με γέμιση από πάστα φασολιών σαν σνακ. Το anpan έγινε γρήγορα πολύ δημοφιλές χάρη στη γεύση του αλλά και την τάση που επικρατούσε στην Ιαπωνία για κάθε τι καινούριο και ξένο.


Ο αυθεντικός φούρνος Kimuraya

Η δημοτικότητα του anpan εκτοξεύτηκε όταν ένας άντρας, ονόματι Takayuki Yamaoka ζήτησε από τους άρχοντες της Ιαπωνίας την άδεια να παρουσιάσει στον αυτοκράτορα το anpan, που τόσο άρεσε στον ίδιο. Οι άρχοντες απευθύνθηκαν στον Yasubei με το αίτημα να φτιάξει εκείνος anpan για τον αυτοκράτορα. Έτσι ο Yasubei πρόσφερε με πολλή φροντίδα anpan στον αυτοκράτορα στις 4 Απριλίου του 1875. Και φυσικά ο αυτοκράτορας αγάπησε τόσο αυτό το νέο έδεσμα που ζήτησε από τον Yasubei να παρασκευάζει για εκείνον κάθε μέρα anpan.

Έτσι έγινε και το anpan έγινε πάρα πολύ δημοφιλές στην Ιαπωνία!

Και με αυτόν τον τρόπο τελικά άρχισε να ανεβαίνει σταδιακά και η δημοτικότητα του δυτικού τύπου ψωμιού στη χώρα. 

Υπάρχουν διάφορα είδη anpan και θα αναφέρουμε μερικά από αυτά:

·         Ogura: περιέχει ogura (γέμιση από κόκκινα φασόλια)


 


·         Sakura: έχει στην κορυφή πίκλα άνθους ή φύλλου κερασιάς (ήταν και ο τύπος anpan που παρουσιάστηκε και στον αυτοκράτορα το 1875)


 


·         Kuri: περιέχει γέμιση από kuri (κάστανο)

 


·         Shiroan: Με γέμιση από λευκά φασόλια και λευκό σουσάμι


 


·          Keshi: Πασπαλισμένη κορυφή με σπόρια παπαρούνας




Πέραν αυτών των τύπων anpan, έχουν δημιουργηθεί στην πορεία και πολλές παραλλαγές ψωμιών:

·         Kare-pan:τηγανιτό ψωμί με γέμιση κάρρυ


 


·         Melon-pan: Γλυκό ψωμάκι με σχήμα πεπονιού


 


·         Jam-pan: Φραντζολάκι με γέμιση από μαρμελάδα φράουλα
 

κ.α. πολλά.


Και εδώ ολοκληρώθηκε ένα κεφάλαιο που τελικά περιείχε πολλά διδάγματα: 

·         Κάθε καλό επιχειρηματικό σχέδιο λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του κοινού-στόχου (δεν έχει νόημα να παράξεις ένα προϊόν για εξωγήινους, γιατί απλούστατα οι εξωγήινοι δεν έχουν ευρώ)

·         Η καλύτερη διαφήμιση είναι να καταναλώσει το προϊόν σου ένα εξέχον πρόσωπο της επικαιρότητας (βλέπε αυτοκράτορας!)

·         (και για να μην ξεχνιόμαστε..) το «ψωμί ψωμάκι» στην Ιαπωνία θα το λέμε “anpan,anpan-άκι”!!!!

 
 


Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας!

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Σύντομες ιστορίες καθημερινής Ελληνο-Ιαπωνικής τρέλας!

Αγαπητοί μας αναγνώστες!

Αργήσαμε αλλά επιστρέψαμε και είπαμε ότι είναι καιρός να «αναμίξουμε» λίγο τα πράγματα! Τόσο καιρό μιλάμε για αμιγώς Ιαπωνικά-ενίοτε και αμιγώς Ελληνικά. Ας μιλήσουμε λίγο και για τα «ελληνοϊαπωνικά»!

Ιδού ένα πρώτο δείγμα:


* Καθ’όλη την παιδική μας ηλικία, ενώ όλοι μας οι φίλοι ήταν  «Ελενίτσα», «Σοφάκι», «Γιωργάκης», «Νικολάκης» κ.ο.κ, εμείς οι «μισοί-μισοί» ήμασταν «Ελένη-τσαν», «Σοφία-τσαν», «Γιώργος-τσαν», «Νίκο-τσαν» κ.ο.κ!
Peko chan (μικρή Peko) & Poko chan (μικρός Poko)!
 Μασκώτ συσκευασιών γλυκισμάτων!

·       *  Τα απελπιστικά κρύα πρωινά του χειμώνα που η μητέρα μας προσπαθούσε με χίλια ζόρια να μας σηκώσει από το κρεβάτι να μας ετοιμάσει για το σχολείο, μέσα στην άρνησή μας να ανοίξουμε τα μάτια και να αποδεχτούμε το γεγονός ότι θα πάμε και σήμερα σχολείο, ακούγαμε πάντα ένα «μπανζάιιιιι»! και με έναν μαγικό τρόπο είχαν βγει οι πυτζάμες μας και φορούσαμε ρούχα

·        *  Το πρωινό μας φαγητό ήταν κάποιες φορές κορν-φλέικς.. Κάποιες.. Γιατί άλλες μπορούσε άνετα να είναι βραστό ρύζι με σούπα μίσο!

·        *  Η πρώτη μας σχολική τσάντα δεν ήταν η μοδάτη τσάντα που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή στο Μινιόν (τι σας λέμε τώρα!! Οι περισσότεροι από εσάς δεν το προλάβατε καν το Μινιόν!). Ήταν μια κόκκινη (για τα κορίτσια-μαύρη για τα αγόρια) δερμάτινη, τετράγωνη τσάντα, η παραδοσιακή ιαπωνική σχολική τσάντα (που ονομάζεται randoseru) με την οποία ξεκίνησαν και τελείωσαν οι γονείς μας το σχολείο και εξακολουθούν να κουβαλάνε και οι σύγχρονοι Ιάπωνες μαθητές, δώρο της Ιαπωνίδας γιαγιάς.

Μαθητές με την τσάντα randoseru

·       *   Όταν πηγαίναμε να γραφτούμε στο φροντιστήριο Αγγλικών μας έδιναν συγχαρητήρια για τα πολύ καλά Ελληνικά που μιλάμε!

·        *  Το «θα σε στείλω στη γιαγιά σου» τα καλοκαίρια, δεν προμήνυε πάντα μια τρίωρη διαδρομή με το αυτοκίνητο ή το ΚΤΕΛ…



 ·     * Οι μαμάδες μας δεν συναντιόντουσαν/ούνται για καφέ-ήταν/είναι  πάντα (πράσινο) τσάι ή full course ιαπωνικό γεύμα

·         * Τις απόκριες η πρώτη ιδέα που έπεφτε πάντα για ρούχο μεταμφίεσης ήταν το κιμονό

·         * Στην Ιαπωνία μας παίρνουν «μυρωδιά» ότι δεν είμαστε ντόπιες…

·       *   Στην Ελλάδα δεν παίρνουν «χαμπάρι» ότι είμαστε-σχεδόν-γέννημα θρέμμα…

·        *  Σπουδάζοντας στο εξωτερικό, όσοι από εμάς αποπειράθηκαν να ενταχθούν στο Hellenic society του πανεπιστημίου τους, βίωσαν την κινηματογραφική κωμωδία «τι θέλει το κινεζάκι στο Hellenic society;»-«Το Κινεζάκι μιλάει Ελληνικά»…

·        *  Όταν το ραδιόφωνο παίζει  «Domo arigato Mr. Roboto», μας κοιτούν…πάντα! Οι δικοί μας άνθρωποι… με περιπαιχτικό μειδίαμα! 

Χιουμοράκι...
  ·         * Ω, ναι, έχουμε κάνει μπάνιο σε δημόσια λουτρά (τα λεγόμενα sentoo). Και αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι είμαστε βρωμιάρες ούτε ότι δεν έχουμε σύστημα αποχέτευσης εντός του σπιτιού μας!

Δημόσια λουτρά
  ·       *  Σε ποσοστό 70%, στην επαγγελματική αλληλογραφία, μας απευθύνονται «Αγαπητέ κύριε» ενώ είμαστε (δεν χωρά αμφιβολία!) κυρίες! Φαίνεται το μικρό όνομα μπλοκάρει κάθε εγκεφαλικό κύτταρο και ο αποστολέας δεν δίνει την παραμικρή σημασία στην κατάληξη του επωνύμου

·        * Η πιο συχνή ερώτηση που μας έχουν κάνει νομίζω είναι «Η μητέρα σου καταλαβαίνει Ελληνικά;»! Αν δεν καταλάβαινε, πραγματικά θα ήταν αξιολύπητη, να ζει τόσες δεκαετίες μέσα σε μια διαρκή, ακαταλαβίστικη βουή!

·       *  Μετά από πολλά χρόνια, μπορούμε επιτέλους να κάνουμε μια διόρθωση σε ένα παιδικό παιχνίδι που μας το απηύθυναν πολύ συχνά: «είσαι Κινεζάκι, τρως πολύ ρυζάκι, πόσες κουταλιές;». Η αλήθεια είναι ότι οι Ιάπωνες-κι εμείς κατ’επέκταση- μετράμε το ρύζι σε κούπες! Ανάλογα με το πόσες κούπες ρύζι βάζουμε μέσα στη ρυζομηχανή, υπάρχει εσωτερική διαγράμμιση που δείχνει μέχρι πού πρέπει να φτάνει το νερό για να μαγειρευτεί σωστά. Και η απάντηση είναι «1.5 κούπα την έχω»!

Να πώς μετράμε και φτιάχνουμε το ρύζι μας!
 
·        *  Μια κρίση πανικού την περάσαμε όταν κάποια στιγμή (δεν θυμάμαι ποια δεκαετία αλλά νομίζω 90’ς) ο ΑΒ Βασιλόπουλος εντελώς αυθαίρετα, χωρίς να μας ρωτήσει, απέσυρε από τα ράφια του μια σημαντική γκάμα Ιαπωνικών προϊόντων και μείναμε να αναρωτιόμαστε αν θα μπορούμε πια να τρώμε Ιαπωνικό φαγητό στο σπίτι εξίσου συχνά ή θα αρχίσουμε να τρώμε σουβλάκι με ρύζι (ελλείψει άλλων συνοδευτικών για το ρύζι μας). Ευτυχώς βρέθηκε η άκρη με τα καταστήματα με Ασιατικά προϊόντα  που άνοιξαν σταδιακά.

·        *  Το πρώτο νανούρισμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι Ιαπωνικό-για προφανείς λόγους (μην σας πω ότι δεν ξέρουμε καν Ελληνικό νανούρισμα…)
                                    http://www.youtube.com/watch?v=ehSLNNqKUxo

·         * Τρώγαμε tofu έτη φωτός πριν το ανακαλύψουν οι φανατικοί της υγιεινής διατροφής και οι vegeterians… Αλήθεια!

Tofu!
 ·        * Εκτός από το γονιδιακό κομμάτι, ίσως έχουμε σχετικά μεγάλη υπομονή γιατί όλα μας τα παιδικά δώρα από τους Ιάπωνες συγγενείς έρχονταν σε συσκευασίες πολλαπλών περιτυλίξεων! Για να φτάσεις στο δώρο αυτό καθ’ αυτό έπρεπε να σκίσεις τουλάχιστον 3-4 φύλλα χαρτί και να ανοίξεις 2-3 κουτάκια…

·       *  Μια πρώτη απογοήτευση για το εκπαιδευτικό μας σύστημα την πήραμε όταν η δασκάλα του δημοτικού αδυνατούσε να διαβάσει σωστά το όνομά μας… Για να καταλάβει και να γράψει το όνομα και το γένος της μητέρας μας δε, ούτε συζήτηση..

·       *  Το πιο δύσκολο πράγμα να μοιραστείς με τους φίλους σου σε μικρή ηλικία ήταν η λαχτάρα σου για κάποια ιαπωνικά γλυκά: ρωτούσαν «τι είναι αυτό» όταν τους έλεγες «θα φάω τάδε σήμερα! Γιαμ γιαμ!» και όταν πήγαινες να τους απαντήσεις ότι είναι ένα γλυκό φτιαγμένο από κόκκινα φασόλια, όλοι αηδίαζαν!

·       *  Ένα πράγμα στο οποίο είμαστε σίγουρα τυχερές είναι η άμεση πρόσβαση σε πολύ καλό και πάρα πολύ φτηνό σούσι: λέγεται «μαμά»!!

Σπιτικό σούσι!
  ·       *  Ένα πράγμα για το οποίο αισθάνονται σίγουρα πολύ τυχεροί οι φίλοι μας είναι ότι έχουν άμεση πρόσβαση σε εμάς που με τη σειρά μας έχουμε άμεση πρόσβαση σε πολύ καλό και πάρα πολύ φτηνό σούσι-βλ. ακριβώς από πάνω!

Όχι και τόσο σπιτικό, αλλά θα μπορούσε!

  ·       *  Το σπίτι είχε και έχει πάντα τα εξής: ψωμί, ελαιόλαδο, ρύζι και σόγια σως.

·      *   Μας έχουν κάνει αρκετές φορές-σε μικρή ηλικία-την εξής κουφή ερώτηση: εσύ πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Όπως κι εμείς ή «σχιστά»;!

·        * Οι- Ιαπωνίδες- φίλες των μανάδων μας έχουν πλάκα! Δεν γελάνε από ευγένεια- ξεκαρδίζονται η μία με τα αστεία της άλλης! (όσο και να το κάνεις, χρειάζεται μια γερή δόση χιούμορ να αποφασίσεις να εγκαταλείψεις την πατρίδα σου και την οικογένειά σου και να μεταναστεύσεις χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά για έναν άντρα!)

·       *  Έχουμε χρησιμοποιήσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας(ίσως και παραπάνω) την φράση «I dont speaku greeku» για να αποφύγουμε ανεπιθύμητες γνωριμίες!

Αυτά τα λίγα, για αρχή, για να μοιραστούμε και τα λίγα μας «μυστικά» του να είναι κανείς Ελληνοϊάπωνας! Και για να σκάσει και κανένα χαμόγελο στα χείλη τέτοιες μέρες και εποχές που διανύουμε!

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Κάνοντας την καθημερινότητα πιο εύκολη: suica cards, οι Ιαπωνικές Κάρτες Διαρκείας Μαζικών Μέσων Μεταφοράς και όχι μόνο!


Η ιδέα για το άρθρο ήρθε από την απόγνωση που ζούμε τελευταία στην Ελλάδα από την ακρίβεια των Μαζικών μέσων Μεταφοράς με την παράλληλη έλλειψη εξυπηρέτησης , ωραρίου, δρομολογίων και συχνά ευγένειας.

Πριν ξεκινήσουμε λοιπόν να περιγράφουμε τη μικρή αυτή όαση διευκόλυνσης της καθημερινότητας στις μαζικές μεταφορές στο Τόκιο, θα πρέπει να εξηγήσουμε πώς λειτουργεί το κλασικό σύστημα αγοράς εισιτηρίων τρένων στην Ιαπωνία.. και λέμε τρένων γιατί είναι το κυριότερο μέσο μαζικής μεταφοράς αφού το σύστημα είναι τόσο εκτεταμένο που κυριολεκτικά μπορείς να πάρεις ένα τρένο που φεύγει από την πλατεία Αγίου Στεφάνου αντίστοιχα και να βρεθείς στην πλατεία Μαρίνας Ζέας στον Πειραιά σε μισή ώρα αλλάζοντας ίσως 2-3 γραμμές οι οποίες είναι εξωφρενικά πολύ στην ώρα τους και χωρίς να έχεις δει το φώς του ήλιου κατά τη μετάβαση από τη μια γραμμή στην άλλη (όλες οι αλλαγές γίνονται συνήθως underground).  Ο χάρτης όλων των γραμμών (άπειρων) τρομακτικός με την πρώτη ματιά, πρακτικός με τη δεύτερη! Για να βγάλεις το εισιτηριάκι σου – το οποίο ομολογουμένως τσούζει αλλά τουλάχιστον προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες, κοιτάς το χάρτη, βλέπεις πού είσαι και πού θέλεις να πας, βλέπεις επάνω στο χάρτη πόσο κοστίζει το εισιτήριο μέχρι τη στάση του προορισμού σου και το «αγοράζεις» από το ειδικό αυτόματο μηχάνημα. Μέχρι εδώ δεν περιγράφουμε καμία τραγική διαφορά . Από εδώ και πέρα όμως αλλάζουν όλα...

χάρτης μετρό Τόκιο

Το εισιτήριο δεν είναι ενιαίο με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Για περίπου κάθε 2 στάσεις το κόστος αυξάνεται κατακόρυφα... Έχεις πάρει το εισιτηριάκι σου λοιπόν και πας στην είσοδο η οποία δεν ανοίγει παρά μόνο αν περάσεις στην ειδική σχισμή το εισιτήριο για να σου επιτρέψει την είσοδο.. το ίδιο κάνεις κατά την έξοδο από το σταθμό. Τι γίνεται όμως αν στην πορεία αποφασίσεις να κατέβεις σε άλλη στάση? Ειδικά αν είναι σε πιο μακρινό σταθμό επομένως θα έπρεπε να είχες βγάλει εισιτήριο μεγαλύτερης αξίας? Είναι απλό! Πας σε ειδικά μηχανήματα κοντά στην έξοδο και βγάζεις ένα άλλο εισιτήριο με τη διαφορά ή περνάς από τον ελεγκτή του σταθμού, του πληρώνεις τη διαφορά και σου ανοίγει να περάσεις...
Μηχάνημα εισόδου/εξόδου απο σταθμό

Τώρα, για να μην έχεις όλη αυτή –σιγά την πολλή δηλαδή- καθυστέρηση με την έκδοση εισιτηρίων και ειδικά αν είναι ένας ταλαιπωρημένος με jet-lag επισκέπτης, μπερδεμένος και χαμένος με το σύστημα των τρένων και τις πολύχρωμες γραμμές αλλά και με τα κέρματα και το ψάξιμο του προορισμού σου στο χάρτη, υπάρχει λύση! Και λέγεται suica card!

Από πού βγαίνει το όνομα και πώς χρησιμοποιείται αυτό το μαγικό πλαστικό πάσο? Το όνομα καταρχήν αποτελεί τα αρχικά του Super Urban Intelligent Card ωστόσο η κάρτα είναι συνυφασμένη με το πράσινο χρώμα της κάρτας και το καρπούζι καθώς suica στα Ιαπωνικά σημαίνει καρπούζι! Ένας ακόμη συσχετισμός είναι με τον ήχο sui-sui που θεωρούν ότι χαρακτηρίζει την έκφραση «χαλαρό, απλό, εύκολο αβίαστο» και το ka από το Αγγλικό card... ωστόσο μάλλον το καρπουζάκι επικρατεί... παρότι το σήμα κατατεθέν της κάρτας είναι ένας πιγκουίνος... μπέρδεμα? Θα σας δείξουμε παρακάτω τι εννοούμε...
κλασική suica card
 Πώς λειτουργεί λοιπόν η κάρτα αυτή? Καταρχήν να σας την περιγράψουμε! Έχει ακριβώς το μέγεθος μιας πιστωτικής κάρτας, σε γκρι και πράσινο χρώμα. Είναι ουσιαστικά μια «έξυπνη» προπληρωμένη  και επαναχρησιμοποιούμενη κάρτα, η οποία χρησιμοποιείται ως ηλεκτρονικό χρήμα και έχει όριο ποσού που μπορείς να καταθέσεις, το οποίο ανέρχεται στα 20,000 Γιεν δηλαδή περίπου 170 ευρώ (ανάλογα την τρέχουσα ισοτιμία βέβαια..). Μίνιμουμ ποσό για να την εκδώσεις είναι τα 2000 Γιέν (δηλ. 17 ευρώ περίπου) ωστόσο από αυτά, τα 500 μένουν ως εγγύηση και σου επιστρέφονται αν την παραδώσεις πίσω στις εκδοτικές αρχές. Η κάρτα λήγει 10 χρόνια μετά την τελευταία μέρα χρήσης, όποτε αν είσαι ένας τακτικός επισκέπτης της Ιαπωνίας, ακόμη και της τάξεως του μια φορά τη διετία, δεν πληρώνεις τσάμπα και βερεσέ τα πρώτα 4 ευρώ της «εγγύησης» ..  Για να «καταθέσεις» χρήματα στην κάρτα απλά πας σε ένα designated spot τα οποία βρίσκονται συνήθως εντός των σταθμών τρένων, και την «φορτίζεις» με το ποσό που θέλεις.. το καλό είναι ότι μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις και σε κάποια καταστήματα του αεροδρομίου επομένως ακόμα και να σου έχει μείνει υπόλοιπο, μπορείς να το ξοδέψεις σε μικρό σουβενίρ.. ή έναν καφέ στην αναμονή...
αγορές σε convenient store με τη suica card
 Η κάρτα αυτή χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο για τη μετακίνηση με τρένα στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή του Τόκιο. Ακόμα και οι «Τοκιότες» προτιμούν την κάρτα αυτή από το να κυκλοφορούν με κέρματα και να βγάζουν κάθε φορά νέο εισιτήριο. Ειδικά όμως για τους ξένους, είναι τεράστια διευκόλυνση καθώς δε χρειάζεται να χάνεις καθόλου χρόνο για την έκδοση των εισιτηρίων. Πας λοιπόν στο σημείο που κανονικά θα τοποθετούσες το εισιτήριο, περνάς πάνω από το ειδικό ηλεκτρονικό σημείο την κάρτα και αυτόματα σου ανοίγεται η είσοδος ενώ στην έξοδο σου γράφει και το «υπόλοιπο» του ποσού της κάρτας... την οποία, λόγω ενός μικροσυστήματος που ανέπτυξε η SONY, μπορείς να έχεις μέσα σε μια διαφανή θήκη στο πορτοφόλι σου και απλά να το περνάς πάνω από το σημείο ... (μέχρι 10 εκατοστά) χωρίς να χρειάζεται να τη βγάζεις κάθε φορά από το πορτοφόλι.
λογισμικό της κάρτας στο κινητό για πιο αυτοματοποιημένη εξυπηρέτηση!
 Ουσιαστικά όμως – και πέρα από τα τρένα- η κάρτα χρησιμεύει ως αντικαταστάτης του πορτοφολιού κερμάτων –καλά, δεν το λέμε κυριολεκτικά- καθώς μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις για αγορές μέχρι το ποσό που έχεις καταθέσει προκαταβολικά, σε πάρα πολλά σημεία του Τόκιο, όπως στα λεγόμενα conbini (24ωρα convenient stores), σε κιόσκ και μικρομάγαζα γύρω και εντός των σταθμών αλλά ακόμη και σε ορισμένα λεωφορεία και άλλα καταστήματα (π.χ. ηλεκτρονικών ειδών) στο Τόκιο. Επίσης, παρότι οι υπόλοιπες περιοχές της Ιαπωνίας έχουν άλλου είδους κάρτες, μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις και άλλου ως αντικατάσταση των τοπικών καρτών.
βγαίνει σε διάφορα σχέδια! αντίο μονοτονία!

Η κάρτα αυτή υπάρχει από το 2001 ενώ το 2006 δημιουργήθηκε ειδικό application για τα κινητά τηλέφωνα που μπορείς και να ξανά «φορτώσεις» χρήματα στην κάρτα χρεώνοντας το λογαριασμό του κινητού σου αυτόματα μέσω του application είτε να κατεβάσεις το σχετικό πρόγραμμα που θα σου επιτρέπει πλέον να μην έχεις καν την κάρτα και να χρησιμοποιείς την οθόνη του κινητού για κάρτα περνώντας το από τα μηχανήματα εισόδου των σταθμών.. ωραίο? είναι γνωστό ότι η κινητή τεχνολογία στην Ιαπωνία είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη.. για να έχεις όμως αυτές τις παροχές πρέπει να είσαι μόνιμος κάτοικος Ιαπωνίας είτε να έχεις  μόνιμο κινητό τηλέφωνο...δε μπορείς να το εγκαταστήσεις π.χ. στα ενοικιαζόμενα κινητά... τουλάχιστον όχι μέχρι τη στιγμή που γράφουμε το άρθρο..

Η ζωή είναι απλή με τη suica card!