Μικρές γωνιές της Ιαπωνίας - Ναός Sengakuji, Shinagawa

Η Ιαπωνία είναι γεμάτη απο ιστορίες της φεουδαρχικής εποχής, δηλαδή της εποχής των σαμουράι, των πολεμιστών και του κώδικα τιμής Bushido (ο Δρόμος των πολεμιστών).  Γνωστότερη ίσως ιστορία, αυτή των «47 Ronin» (Ronin, η οποία λέξη κυριολεκτικά σημαίνει άνθρωπος-κύμα, και εννοούν τον σαμουράι που έχασε τον αρχηγό του, τον daimiyo τον οποίο υπηρετούσε). 

βιβλίο με την ιστορία των 47 ronin

Η ιστορία των 47 ronin είναι μια από τις σημαντικότερες της Ιαπωνικής παράδοσης και θα προσπαθήσουμε επιγραμματικά να την εξιστορήσουμε... στις αρχές του 18^ου αιώνα, όταν ηγεμόνας  της Ιαπωνίας ήταν οTokugawa, υπήρξε ένας ανώτατος αξιωματούχος στην Υπηρεσία του, ο Kira ο οποίος δε φημιζόταν για την τιμιότητά του, ενώ ήταν γνωστός για δωροδοκίες και άλλες ύποπτες συναλλαγές. Ο Kira λοιπόν,  είχε αναλάβει να εκπαιδεύσει τους daimyo (δηλ αρχηγούς πόλεων-κρατών της Ιαπωνίας), στο Εθυμοτυπικό της Αυτοκρατορικής Αυλής. Ο Kira λοιπόν, για διάφορους άδικους λόγους ήταν πολύ προσβλητικός και αγενής απέναντι σε έναν συγκεκριμένο daimyo, τον Asano Takumi no Kami Naganori (σημερινής περιφέρειειας Hyogo). Τον προσέβαλε συνεχώς και για καιρό και παρότι ο αφέντης Asano προσπαθούσε να μη δίνει σημασία, κάποια στιγμή «έσπασε» και επιτέθηκε στον Kira μέσα στο ίδιο το Παλάτι του Shogun. Δεν κατάφερε όμως να τον σκοτώσει. Μετά απο τη διπλή «παράνομη» αυτή πράξη –να επιτεθεί όντας οργισμένος και παράλληλα εντός του παλατιού- έκανε seppuku, αυτοκτόνησε δηλαδή όπως ορίζει ο κώδικας των πολεμιστών. 

ukiyo-e προς τιμήν των 47 ronin

Οι σαμουράι του αφέντη Asano,  οι οποίοι έμειναν ακέφαλοι, χωρίς αρχηγό και αποκαλούνταν πλέον ronin, ορκίστηκαν να εκδικηθούν για τον άδικο χαμό του αφέντη τους. Αφού περίμεναν πολύ καιρό να περάσει, μένοντας κρυμμένοι ώστε να μπορέσουν να ανασυγκροτηθούν και να προετοιμάσουν σωστά την επίθεση, επιτέθηκαν στην κατοικία του Kira και τον σκότωσαν κόβοντάς του το κεφάλι. Στην συνέχεια και αφού ένιωσαν οτι τίμησαν τον αφέντη τους, αυτοκτόνησαν όλοι με seppuku.

Η ιστορία αυτή είναι πολύ αγαπητή στην Ιαπωνία γιατί αποτελεί φόρο τιμής στον κώδικα της ηθικής των σαμουράι και παρότι στη Δύση η αυτοκτονία θεωρείται ίσως ηττοπάθεια, στην Ιαπωνία –ειδικά στα χρόνια της Φεουδαρχίας- θεωρείτο ανώτρη έκφραση ήθους βάσει του κώδικα των πολεμιστών.

Ο τάφος τους λοιπόν- γιατι η ιστορία είναι αληθινή και όχι μύθος- βρίσκεται σε μια ήσυχη περιοχή της Shinagawa (ευρύτερο Τόκιο), σε ένα ναό που ονομάζεται Sengaku-ji… στο χώρο του ναού φιλοξενείται και Μουσείο με τις πανοπλίες και τον εξοπλισμό καθώς και άλλα προσωπικά αντικείμενα των 47 ρόνιν και του αφέντη Asano.

μια απο τις εισόδους του ναού

Για να ανακαλύψεις το ναό, θέλει λίγο ψάξιμο.. δεν είναι κεντρικός ούτε αναφέρεται παντού... όμως όταν πλησιάζεις νιώθεις μια παράξενη ενέργεια, μια δύναμη να σε προσελκύει... ίσως είναι καθαρά η προσμονή των επισκεπτών ίσως είναι κάτι άλλο απόκοσμο, όμως φτάνοντας , λίγο η ησυχία, λίγο το θρόισμα των φύλλων των δέντρων, λίγο η επιβλητική είσοδος, γεμίζεις με δέος...

Άγαλμα μοναχού Sawaki Kodo Roshi

Έξω απο το ναό έχει τα απαραίτητα μικρομάγαζα με σουβενίρ και σνάκ..όπου σταθείς όμως, ειδικά αν είσαι ξένος που μιλάει λίγα ιαπωνικά, οι ντόπιοι είναι έτοιμοι να σου μιλήσουν, να σου δώσουν πληροφορίες... μπαίνεις στην αυλή του ναού από μια μεγάλη ξύλινη είσοδο..το πρώτο που βλέπεις όταν τη διασχίζεις είναι η προτομή του φημισμένου μοναχού Sawaki Kodo Roshi, να σε κοιτάει με ηρεμία...απο πίσω του ακριβώς, ο Ναός... κλασικός ναός Ιαπωνικού Βουδισμού, βεβαίως ξύλινος στο μεγαλύτερο του μέρος και απλός...πιο πίσω μια άλλη είσοδος και από πίσω επιβλητικό το άγαλμα του Oishi Kuranosuke, αρχηγού των 47 ronin.

Άγαλμα Oishi Kuranosuke

Στα αριστερά σου, κάτι τραβάει το βλέμμα σου.. ένα παλιό ξύλινο κτίριο το οποίο στεγάζει τις πανοπλίες και τις katana των 47 ronin, όμως κι άλλα μικροαντικείμενα, δικά τους... φορεμένα, χρησιμοποιημένα απο αυτούς τους 47 πολεμιστές που έδωσαν τη ζωή τους νιώθοντας ατιμασμένοι που έχασαν τον αφέντη τους...

Κοιτώντας λίγο πιο αριστερά σου συναντάς κάποια σκαλοπάτια και ένα μονοπατάκι..σύντομο...γκρίζα σκαλοπάτια, ανάμεσα σε καταπράσινη φύση..τα ανεβαίνεις, και δροσίζεσαι απο την υγρασία που φέρνουν τα δέντρα... και μόλις φτάνεις στο τέρμα, αντικρύζεις το «σπιτι» των 47 ronin και του αφέντη τους Asano...τους τάφους και τα μνημεία τους... στικς αρωματικά, καίνε, δίνοντας μια χαρακτηριστική ιαπωνική μυρωδιά αρωματικού ξύλου τριανταφυλλιάς, λουλούδια φρέσκα σε κάθε τάφο... 

τάφοι των 47 ronin

και εκεί είναι που είδαμε ένα ηλικιωμένο κύριο που σκούπιζε με τις παλιές, παραδοσιακές αχυρένιες σκούπες. «Κονιτσιουα» του είπαμε και μας χαμογέλασε... βαθιά μας ελπίδα οτι θα ήταν κάποιος απόγονος..τελικά, αφού πιάσαμε τη συζητήση μας είπε οτι είναι συνταξιούχος και για να μην πάθει γεροντική άνοια, περιποιείται εθελοντικά τους χώρους... συγκινηθήκαμε... σεβαστήκαμε ακόμη περισσότερο.. «και τα φρέσκα λουλούδια?» τον ρωτήσαμε. Η απάντηση ρομαντική.. Κάποιοι μακρινοί απόγονοι έρχονται και τα τοποθετούν μαζί με τα στικ αλλά κυρίως θαυμαστές, πιστοι, οπαδοί; Πώς να τους ονομάσουμε..άνθρωποι που εμπνέονται, που πιστεύουν, που τιμούν τους ένδοξους προγόνους τους...

φρέσκα λουλούδια εις μνήμη

Αξίζει να αναφέρουμε οτι η 14η Δεκεμβρίου είναι η επέτειος της εκδίκησης των 47 ronin και πραγματοποιείται μεγάλο φεστιβάλ και αναπαραστάσεις..

Αναπαράσταση

Φεύγοντας απο το  Sengaku-ji, μας πήρε τουλάχιστον μια ώρα να μπορέσουμε να βγούμε απο την πνευματική κατάσταση στην οποία είχαμε πέσει και να επανέλθουμε στο τώρα... σύντομα όμως, οι τεράστιες ταμπέλες απο νέον στο κέντρο του Τόκιο, μας προσγείωσαν στο τώρα...ή στο αύριο? Αλλά αυτό θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά!